Ik kan me nog goed voor de geest halen hoe ik voor de eerste keer door de wind werd voortgestuwd. Stiekem was ik naar het water in de achtertuin van ons vakantiehuis in IJlst gelopen. Daar pakte ik mijn Piraatje, tuigde hem op en ving de eerste wind. Een magisch moment: voortgedreven worden door verplaatsende lucht, een drukverschil, een onzichtbare hand.
Ik voelde me de Kleine Kapitein, de stoere zeesleper uit het gelijknamige boek. Ik was schipper van mijn eigen boot. Ik voelde me vrij, ik kon zelf bepalen waar ik naartoe stuurde en tegelijkertijd was het een samenspel met de natuurlijke elementen om me heen.
Het zaadje was een jaar eerder geplant, op Vlieland, op een lemsteraak. Alsof het water mij toen al iets wilde vertellen. En als Waterman luister je daarnaar.
Veel jaren later, na talloze zeilwedstrijden in kleine bootjes, kwam een droom uit: een lemsteraak. Liggend aan de tweede steiger van de Vereeniging, waar vroeger de Duveltien lag. En als het even kon: terug naar de Waddenzee, waar het allemaal begon.
Het gevoel van schipper zijn op je eigen schip is bijna niet te beschrijven. Je voelt het schip lopen, je wordt er verliefd op, je draagt verantwoordelijkheid voor haar en haar bemanning. Je haalt er alles uit. Je bent trots op haar lijnen en voorziet haar elk jaar van een nieuwe laklaag. Gek eigenlijk, dat je zoveel van een schip kunt houden. Er leeft blijkbaar iets in schippers en andere bootjesmensen dat zich diep verbonden voelt met hun schip.
Gek ook dat het voor zoveel mensen, ikzelf vroeger inbegrepen, zo moeilijk is om echt van jezelf te houden. Is het dan makkelijker om van iets buiten jezelf te houden? Gewoon van 18 ton staal? Dat je het heel normaal vindt je schip helemaal tot in de puntjes te verzorgen, maar jezelf voorbijloopt. Dat je je identificeert met de prestaties van je schip, maar je eigen lichaam veronachtzaamt.
Een aantal jaren geleden heb ik mijn aak ingeruild voor een nieuwe liefde: de liefde in mijzelf.
Een gevoel dat ik vroeger van buiten haalde, huist nu in mij. Ik heb vaste voet aan wal gezet.
Door mijn dagelijkse meditatie, yoga en transformatiewerk ben ik me meer bewust geworden van mijn zijn. Mijn lichaam is mijn schip: om het soepel te laten varen, af te stemmen op de elementen en koers te zetten op mijn missie. Ik ben nu schipper van mijzelf. Vrij om te gaan en te staan, verantwoordelijk te zijn voor mijn eigen doen en laten, en gastheer te zijn voor prachtige ontmoetingen.
Heb ik dan helemaal afscheid genomen van het water? Nee, natuurlijk niet. Ik vaar nu wel anders, meer op mijn eigen kompas. Meer in samenspel met wind, water en weer. En gelukkig mag ik begin september weer aanmonsteren op de Kaatje om mee te varen in het Nederlands Kampioenschap Lemsteraken.
Medio september ben ik weer terug in Spanje, op een berg met uitzicht op zee. Daar begeleid ik schippers, bootjesmensen, waterratten én landmensen in hun proces om de liefde in zichzelf te herontdekken en hun eigen koers te gaan varen. En wie weet waar je dan uitkomt? Wat er dan op je pad verschijnt? Wie je dan allemaal gaat ontmoeten?
Het leven is een groot avontuur. Een avontuur om voluit te leven!