"Je hebt mij door..."
Dat voelde ik, na een scherpe interventie van één van de teachers in de opleiding die ik nu volg.
Verhalen vertellen, mooie zinnen kiezen, een boeiend verhaal weven, het zijn goed getrainde kwaliteiten van mij. Maar ook mechanismen. Geleerde patronen die me hielpen weg te blijven van pijn. En ze hebben me veel gebracht: Ik had zelfs twintig jaar een succesvol bureau in storytelling & imagination.
Tot ik er niet meer omheen kon.
Nu mag ik kijken naar wat eronder ligt. De pijn opzoeken. Doorvoelen. Niet eromheen, maar erdoorheen. En daar kwam ik bij een diepere laag.
Ontmaskering
In een volgende oefening raakte ik een kern. De angst om ontmaskerd te worden.
Wat als al die maskers wegvallen? Maskers die me jarenlang hebben geholpen om overeind te blijven. Die mijn imago ondersteunden, me richting gaven, me houvast boden.
Maar wat blijft er over als ze allemaal wegvallen?
Wie ben ik dan, daarachter?
De vraag raakte me diep.
En eerlijk: de angst voor het onbekende overmande me even.
Maar... tegelijkertijd diende zich ook iets anders aan: een enorm verlangen.
Om eindelijk te mogen zijn wie ik in wezen ben. De herinnering aan wie je bent.
Mijn buddy gaf me een eenvoudige, maar rake uitnodiging:
“Ga terug naar je kindertijd. Hoe voelde jij je toen je drie of vier jaar was?”
Ik hoefde niet lang na te denken.
Ik voelde me vrij. Blij. Spelend in het moment.
Kastelen bouwend in de zandbak. Groots dromend met vriendjes.
Lachend, huilend, verwonderd. Zonder maskers, zonder zelfcensuur.
En het raakte me: dat stuk leeft nog steeds in mij. En in jou.
Die oorspronkelijke, vrije, authentieke versie van jezelf is er altijd geweest.
Ze is niet verdwenen. Alleen bedolven geraakt onder lagen van bescherming.
Waarom we maskers dragen
In de loop van ons leven bouwen we muren. Lagen. We leren ons aan te passen. We ontwikkelen beschermingsmechanismen. We gaan geloven dat we veiligheid, erkenning en liefde moeten verdienen of vinden buiten onszelf.
En dus gaan we:
• Pleasen
• Presteren
• Controleren
• Verbergen
Maar onder al die lagen ligt wie we in wezen zijn. En dat… hoeft geen bedreiging te zijn. Dat is thuiskomen.
Wat als...
• Wat als we leren vertrouwen op wie we werkelijk zijn?
• Wat als we onze beschermingsconstructies kunnen bedanken en loslaten?
• Wat als we onze maskers liefdevol mogen afdoen?
• Wat als vrijheid, liefde en veiligheid niet van buiten hoeven komen, maar van binnenuit mogen ontstaan?
Wat als… jij weer de meest authentieke versie van jezelf durft te leven?
Mijn werk, mijn missie
Van die belofte heb ik mijn werk gemaakt.
Ik begeleid mensen terug naar hun kern.
Naar wie ze in essentie zijn.
En alles wat hen daarvan weerhoudt, transformeren we van binnenuit.
De reis die ik zelf al dertien jaar maak, blijft zich verdiepen.
Laag voor laag afpellen.
Steeds dichter bij wie ik werkelijk ben.
Mijn wens voor jou en voor iedereen:
Ontmasker jezelf.
Omarm wat je tegenkomt.
En straal wie je werkelijk bent.
Dan zul je merken: je wordt gezien. Gehoord. Geliefd.
Door jezelf. En door anderen die dat ook durven.
